Na een lang internetavontuur was ik op het medium ‘Medium’ terechtgekomen. Ik wilde hier in een serie ‘Freddie in het Nederlands’ mijn literaire kunsten vertonen maar helaas per oktober 2020 is de functie van ‘series’ gestopt.

juli 2020. Het moment…
Dat je ziet wat je denkt
En realistischer lijkt als dat wat het brengt
Jouw schokken van datgene wat puur en alleen op jouw netvlies is.
Gelukkig is niemand die het ziet
Die beelden waarop je jouw bord met eten tegen de muur smijt
Dat je hebt aan je baas flinke schijt
Het werk kan je gestolen worden,
Het beeld dat je je partner haalt door de gehaktmolen.
Elke email die op je beeldscherm verschijnt,
Een aanval is op jouw persoon.
Dat iedereen in de wereld wel tegen jou lijkt.
Hoe is dit mogelijk, ik ben toch zo gewoon.
Als je gedachten die werkelijkheid worden
Zijn dan de mensen in jouw omgeving in gevaar?
Hoe bedwing jij jezelf en stop je met morren?
Ik stort toch niet inelkaar?
Gooi dan simpelweg alles eruit op jouw manier,
Maar schaadt hierbij geen mens en dier.
Gaat het schrijven jou niet goed af,
Rook dan een dikke knijter, neem die vette paf.
Ga lekker rennen in het bos
Neem een slok van die fles.
Zorg dat je jouw persoon weer in de rit krijgt
En niet iedereen aan die lange stok rijgt.
Neem je moment

Dus nu (nov 2020) zal ik op deze pagina mijn serie neerzetten en verder vervolgen. In de serie hier vind je mijn nederlands geschreven artikelen, poems en whatever je het maar noemen wil. Een serie waarin ik mijn leven beschrijf, momenten en periodes, ik schrijf het van mijn lijf. Veel leesplezier en schroom niet te delen of van commentaar te voorzien.

aug 2020. Gewoon ff #zeiken…
gewoon omdat het moet.
Het enige wat eigenlijk echt moet als je moet.
Wat moet niet is het gezeik van een ander.
WTF…dat gezeik van mensen het leven elkaar zo lastig te maken.
Ze zouden een voorbeeld moeten nemen aan alle Fritzen&Sjaaken.
Een grap die alleen een goede maat van me kan snappen.
Maar denk na en ook jij kunt het behappen.
Dus gewoon lekker stoppen met al dat gezeik.
Doe alleen wanneer het moet.
Het doet je blaas goed.
Houd moed.
Zeik.

aug 2020. Financieel gezeik…
Soms zit het tegen, financieel aan de grond.
En wil je het geld trekken uit je kont.
En je kunt wel op de pot gaan zitten knallen,
Het geeft je geen gouden ballen.
Een verlichting doet het wel,
Maar zo doet ook een wit lijntje snel.
Geen gejammer en gezeik….gewoon kop d’erveur,
Gewoon kappen met dat gezeur,
Er is niemand die het voor je doet,
Al kan men helpen met wat voorspoed.
De weg naar gouden ballen is wellicht lang,
Maar hiervoor hoef je niet te zijn bang.
Doe wat je kunt, naar je vermogen
En je zult in jezelf moeten geloven.
Anderen zullen dit dan ook weer doen
En na verloop van tijd, heb je weer poen.

Toen ik nog een nul was…

Een begin dat voor elk persoon het gelijke is,
Echter ervaren door de drager soms als een ergernis.
Het leven dat voor het kleinste mens hier start,
Tastend in het duister gedreven door het kloppende hart.
Het hart dat het signaal van leven geeft
Streven naar meer en het hele leven streeft.
Het hart dat als het brein soms fungeert,
Wanneer het brein minder goed functioneert.
Wat zal dit nieuwe mens meer gaan gebruiken,
Bij het leven van mij zal ik dit in mijn verdere schrijven ontluiken.
En dus net als ieder ander mens,
Startte ook ik vanuit een moeder haar wens.
De ergernis en het plezier beide zijn daar.
Ik ga je alles vertellen van nul tot het laatste jaar.
Een bio die je kunt lezen in separate gedichten.
Gezamenlijk het leven vanuit mijn verscheidene gezichten.
Een dichter of een schrijver ben ik nog nooit genoemd.
Maar hopelijk door dit schrijven word ik er wel door geroemd.
Dit is de start van mijn leven het jaar nul,
Waarop ik start te schrijven als zesendertigjarige knul.

Van 1 naar 2…

Dan eindelijk is het moment gekomen waarop mijn leeftijd een cijfer werd.
Niet meer een nul maar op pad naar het grote werk.
Mijn geboorte was natuurlijk ook een bijzonder iets
Maar mijn 1e verjaardag is al mobiel met een wandelfiets. 
Geen woorden maar daden geldt natuurlijk nog steeds 
En is tot mijn 3e ook het levensmotto geweest. 
Verder hoefde ik niet mobiel te zijn
Ik lag immers liever stil op mijn rug
Teveel in actie veroorzaakt toch ook pijn
Ik ben een klein mens, niet een aap of een mug.
Klein als een vliegje is hoe mijn leven is begonnen,
En des te groter ik werd des te meer is overwonnen.
Nu ben ik dan dus eindelijk 1 jaar en 
Begin ik het leven te maken van mijn ouders zwaar.

Van 2 naar 3…

Wat je op deze leeftijd inmiddels doet
Is vaak niet in ieders ogen altijd even goed. 
Gelukkig ben jij het na al die jaren al lang vergeten
En omdat je zo schattig bent, wordt het je vaak ook meteen vergeven.
Ja…je ouders worden er gestoord van
Maar goed…jij was ook niet je eigen keus dan.
Je brein begint steeds meer dingen te behappen.
Je begint het leven steeds meer en meer te snappen.
Naast het vele en niet aan te horen brullen 
begin je je eerste woordjes te lullen.
Andere peuters worden je nieuwe vrienden
En wellicht in het latere leven goede bekenden.
Je stoomt jezelf klaar voor het leven op school.
Je zult langzaamaan niet meer hebben je ouders als idool.
Maar de weg naar dat alles is nog super lang,
Je bent immers nog steeds voor een geit o zo bang.
Van mijn derde levensjaar weet ik eigenlijk ook niets,
Pas op mijn vierde werd ik mobieler op de fiets.
Meer daarover in een ander vers geschreven,
Blijf daarom ook deze serie over mijzelf verder lezen.
Mijn herinneringen starten met name vanaf het volgende gedicht.
Waarna je steeds meer zult zien van mijn ware gezicht.

Van 3 naar 4…

Met je eerste woorden heb je een basis gelegd,
En in je derde levensjaar wordt er reeds heel wat door jou gezegd.
Het laatste jaar waar je nog als baby wil worden genoemd,
Het laatste jaar waar je nog om je volle luiers wordt geroemd.
Van luier naar potje en het zitje op de grote pot,
Je wordt eigenzinniger en doet de WC-deur inmiddels al op slot.
Je prive wordt je steeds meer waard,
Je laat zien steeds meer je vol en pure aard.
Gelukkig ben je nog steeds schattig,
En je onkunde is nog steeds voor iedereen prachtig.
Voor mij is dit levensjaar een vergeten tijd,
In mijn geheugen ben ik dan nagenoeg ook alles kwijt.
Maar goed, ik praat graag
En kom uiteindelijk bij de echte stories lekker traag.
Dit gedichtgedeelte ga ik dan ook nu stoppen,
Zodat ik niet ook nog meer onzin hierin zit te proppen.

Van 4 naar 5…

Dan ben ik geworden eindelijk vier.
En begint het leven met veel plezier.
In Nederland gaan de meeste kinderen naar school
En wordt hier gekweekt een eerste idool.
Een leeftijd waarvan ik mij best wat dingen kan herinneren. 
Bijvoorbeeld de activiteiten op de kleuterschool met de andere kinderen.
Wie de eerste keuze had met buitenspelen,
Kon de gaafste toys kiezen en hoefde zich niet te vervelen.
Vele kids vanaf dit jaar bleven tot aan mijn 12e in deze klas.
Uiteraard wist ik toen nog niet of dit een juiste keuze van mijn ouders was.
Desalniettemin leerde ik op deze leeftijd nieuwe mensen kennen.
Vanaf deze leeftijd was ik steeds minder schattig en was er minder verwennen.
Je kunt best zeggen dat hier de basis van mijn leven is gelegd.
Natuurlijk is hier bij lange na niet alles meteen ook mee gezegd.
Wel begint sterker te worden de invloed van andere personen.
Ik was namelijk hiervoor thuis en ben niet bij de dagopvang begonnen.
Met een jongere en een oudere zus.
Mijn moeder had toentertijd echt wel een hele klus.
Nu denk ik dat ik niet de meest moeilijke 4-jarige was.
Echter dat is iets wat alleen mijn moeder zeggen kan.

Van 5 naar 6…

Nog een jaartje op de kleuterschool blijven.
Alhoewel ik reeds was begonnen te lezen en schrijven.
Pim, Roos, Miep en aap kende ik inmiddels al.
Op mijn vijfde was ik dan ook al een beetje een speciaal geval.
Een uitzondering was ik zeker niet. 
Net als alle anderen geloofde ook ik in de Sint en Piet.
Was dit jaar dan zoveel anders dan het jaar ervoor?
Ik denk van niet maar wellicht was ik wel iets slimmer hoor.
Ik kan me nog goed herinneren juf Betty.
Die toentertijd verhuisde naar een andere city.
Niet dat ik opgroeide in een plaats van enige omvang.
Het was slechts een dorpje aan de noordkant van Nederland. 
Voor mij als kind voelde het wel als echt groot.
Met meerdere supermarkten, winkels en een haven met daarin een grote boot.
Mijn idool begon zich te richten in het vormen van auto’s.
Met Lego, blokken en Playmobil waren er steeds meer en meer turbo’s.
Een aantal vrienden en vijanden was inmiddels in de maak.
Soms was de strijd al echt goed raak.
De strijd om de beste toys en beste plekken.
Dit was iets als een stevig potje touw trekken.
Competitief zijn en de eerste en beste willen zijn,
Dit wordt op deze leeftijd al geleerd maar was dat nu echt fijn?
Gelukkig werd ik wel als een echt kind gezien
En was er naast school ook veel speelplezier bovendien.

Van 6 naar 7…

Vanaf dit jaar in mijn leven steeds meer is bekend. 
Op mijn zesde was ik dan ook al een echte vent.
Ik voelde me groot, ver achter de baby jaren.
Een klein mannetje met stekels in de blonde haren.
Freddie was een naam voor een peuter of kleuter.
Fred wilde ik genoemd worden. Veel stoerder en verder geen geleuter.
De activiteiten op school waren al het echte leren.
Waar de leraar een poging deed de kids voor een boek te motiveren.
Spelen was nu echt voorbij tijdens de schooluren.
De start van een lange weg waar dagen voelen als te lang duren.
School voor mij was echter een genot en veel plezier.
Ik genoot van lezen en rekenen…een echt schooldier.
De beste van mijn klas hoefde ik niet te zijn maar de resultaten zaten veelal wel op deze lijn.
In Nederland is dit schooljaar genoemd als groep drie.
Echter andere bijzondere dingen herinner ik me zo niet.
Qua spelen was ik met de lokale vrienden veel buiten.
Het speelveldje achter in de straat waar we later naar de meisjes stonden te fluiten.
Oh dit jaar ook was ik begonnen met Judo.
Mijn interesse was dus ook begonnen voor Aikido. 
Natuurlijk was ik nog veel te klein voor zoiets serieus.
Maar het was de start van een echte passie, heus.
Naast Lego vanzelfsprekend want dat was het echte werk.
Maar met Judo voelde ik mij groot en sterk.

Van 7 naar 8…

Groep vier is het dit levensjaar in Nederland.
En dit jaar was er echt iets serieus aan de hand.
Ik en mijn maatje hebben ons over laten halen.
Iets waar we achteraf flink van hebben zitten balen.
Er was ons gezegd dat wij niet durfden dit net kapot te snijden.
Uiteindelijk hebben we stom genoeg ons wel hier naartoe laten verleiden.
Een stommiteit gedaan in het verleden
Ééntje die in het geheugen blijft tot aan het heden.
Nu vele jaren later herinner ik mij dit goed.
Maar vanaf die dag tot nu was ik niet altijd even zoet.
Men zegt jong geleerd is oud gedaan.
Gelukkig heb ik nog nooit de gevangenis in hoeven gaan.
Of is het hier dat een ezel zich tweemaal aan dezelfde steen stoot?
En ik als kind dus niet nogmaals sprong in de sloot?
Wat ik wel kan zeggen over die gemaakte ervaring.
Is dat je eruit haalt enige lering 
Misschien niet dat dit uit de eerste jaren erna blijkt.
Maar jaren later je jezelf wel eens achter de oren strijkt.
Iets wat in je jonge jaren jou kan overkomen.
Blijft soms je achtervolgen tot in de hoogste bomen.
Voor mij was dit niet zo’n moment geweest.
Het is dat ik materiaal zoek zodat jij er nu over leest.
Zoeken door over mijn leven erg hard na te denken.
Zodat ik jou een beeld al schrijvende van mijn leven kan schenken.

Van 9 naar 10…

Wat er gebeurde gedurende het basisschoolse leven
Is wat er bij mij het meeste van deze tijd is bijgebleven.
De klassen, leraren, vakken en medescholieren herinner ik me goed.
Het naschoolse buitenspelen, het niet altijd zijn van even zoet.
In weekenden buiten zijn en spelen in de buurt,
Daar waar uiteindelijk toch niet echt veel bijzonders gebeurt.
En ja, met mijn ouders en zusters ben ik ook wel op vakantie gegaan
Schiermonnikoog, Utrecht en Drenthe, niet ver van het Groningse Noorden vandaan.
Genoeg te doen was er altijd rondom en tussen de huizen.
Het dorpje waar ik opgroeide met een bruisend leven genaamd Uithuizen.
Met genoeg vriendjes in het dorp om mee te spelen
En met voldoende speelgoed zat ik mij nooit te vervelen.
Lezen deed ik ook erg graag en dan vooral als ik moest slapen.
Ik groeide op, op het platteland, met de koeien en schapen.
In dit versje wil ik verder niet al alles verklappen.
Alhoewel er over dit jaar niet veel valt te behappen.
Nog steeds ben ik klein en is er nog veel te leren.
Ondanks ik graag monopoly speelde en leerde geld en macht te begeren.

Van 10 naar 11…

En het groeien, leren en spelen gaat geheel bij het zelf.
Groep 7 op basisschool het één na laatste jaar.
Toch is het eigenlijk niet veel anders dan het jaar ervoor.
Simpelweg meer geleerd, meer gedaan en dus voor de toekomst meer klaar.
Want na dit jaar van spelen en leren gaat het leven gewoon zo door.
Ik zit nu te denken wat voor bijzonders dit jaar er was gebeurd in mijn leven.
Dit schrijven gaat over mij en dus andere gebeurtenissen buiten beschouwing gebleven.
Het kan zijn dat ik dit jaar in de zomer op de boerderij aan logeren was.
En in de ochtend al vroeg liep tussen de koeien in het natte gras.
Of dat ik onderweg naar het zwembad belandde in de sloot
Omdat ik al fietsende op het smalle pad de bocht uit schoot.
Zo schiet er af en toe wel iets te binnen in mijn hoofd.
Ik was een simpel plattelandsjongetje die graag buiten rondloopt.
Nog in die onschuldige leeftijd waarbij het kind zijn nog dominant is.
En had ik qua leren nooit een probleem sinds het schrijven van miep, roos en vis.